Bu hüzüne dayanılmaz gardaşım

BİTMEYEN HÜZÜN
İki boş sandalye duruyor önde
Sessizlik hakimdi güneşli günde
Hayaller bastırdı geldi üstüme
Bu hüzüne can dayanmaz gardaşım
İki kanatlıydı evin kapısı
Gıcırdar dururdu ahşapo yapısı
Yer yer akıtırdı sacdan çatısı
Bu hüzüne can dayanmaz gardaşım
Evin balkonunda çaylar içerdik
Kapının önünde derdik gülerdik
Yorganlar dökerdik minder dikerdik
Bu hüzüne can dayanmaz gardaşım
Bayram havası ile başlardık güne
Yaşlısı gençleri gidip düğüne
Gelinin atının düşer önüne
Maniler türküler söylerdik o gün
Tüfek sesleriyle başlardı düğün
Bu hüzüne can dayanmaz gardaşım
Kapısı bacası sessiz sedasız
Köyün çeşmeside kalmış sevdasız
Ocakları sönmüş, baca dumansız
Bu hüzüne dayanılmaz gardaşım
Bütün petekleri terk etmiş arı
Dağların erimiş tükenmiş karı
Çiçekler kurumuş hepside sarı
Bu hüzüne can dayanmaz gardaşım
Sokakları bomboş gittimde güzün
İçimi kapladı korkunç bir hüzün
Boynuzları kalmış bizim öküzün
Bu hüzüne can dayanmaz gardaşım
Osman emmim bağırırdı yukardan
Korkar kaçışırdık hemen oradan
Anlatır gülerdik gider sonradan
Bu hüzüne can dayanmaz gardaşım
Her tarafta hatıralar canlanır
Kapının zırzası kopmuş sallanır
Belimiz bükülür ayak dolanır
Bu hüzüne dayanılmaz gardaşım
Kuzular melerdi atlar kişnerdi
Boğalar güreşir horoz öterdi
Yaşlılar seküde çorap örerdi
Bu hüzüne dayanılmaz gardaşım
Yokluk zamanında olmazmış unu
Gülender nenemden dinlerdik bunu
Balçıktan küllerden yapmış sabunu
Bu hüzüne dayanılmaz gardaşım
Öküzün gönünden giymişler çarık
Ayak paramparça elleri yarık
Güneşten kavrulmuş dudaklar yanık
Bu hüzüne dayanılmaz gardaşım
Anlatmakla bitmez köydeki hüzün
Artarak coşuyor yaşları gözün
Arkası gelmezki acılı sözün
Bu acıya dayanılmaz gardaşım
Ramazan Atmaca