Bu çocuklar
ölüm tarlalarında çiçek gibi solan,
içimde boy atıyorlar
her gün biraz daha..
Ölüyorlar bir yaprak gibi,
soğuktan titremeyen elleriyle
topluyorlar gökten düşen
demir damlalarını..
Islanmıyorlar artık,
donmuyorlar ayakları yalın,
özlemiyorlar üstelik,
özlenmiyorlar,
bir dipsiz kuyuda sessizce
büyümeyi bekliyorlar..
Kayıt Tarihi : 3.10.2006 14:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!