Bu Canı Ondan Aldılar Şiiri - Celal Bahar

Söyleyin, söyleyin sevgiliye;
Bu canı ona adamıştım ama benden aldılar.
Nice ipek kumaş dururken, üç kuruşluk beze sardılar,
Ben saraylara sığmazken, onlar iki metrelik çukur kazdılar,
Tuttular mezar taşıma, birde adımı yazdılar.

Söyleyin, söyleyin sevgiliye;
Beni bundan sonra aramasın,
Yaşarken O öldürdü, sakın ardımdan ağlamasın,
Han evime gelmeyen o zalim, mezarıma da uğramasın,
Ben hakkımı helal ettim, onun da hakkı bende kalmasın.

Söyleyin, söyleyin sevgiliye;
Gayrı bu son vedadır, artık ben gidiyorum,
Dünya O’nun olsun, mutluluklar diliyorum,
Taş kalbinden, sakın ola yaş dökülmesin,
Timsah gözyaşıdır onlar,
Ne beni, ne de kendini kandırmasın...

Söyleyin, söyleyin sevgiliye;
Artık seni seven yok, öldü deyin,
Yüreğinde ki son umut ışığı da söndü deyin,
Seni kalbine, kalbini ise toprağa gömdü deyin,
Can verirken Azrail'i dahi, senin suretinde gördü deyin...

Of sevgili of cesur olmaya çalışsam da;
Aslında çocuklar gibi korkuyorum.
Sana ne kadar kızmış olsam da,
Gözüm açık bekliyorum,
Bir tutsan elimden, bir uğurlasan şu ruhumu tenimden...
Ey zalimlerin zalimi ey zulmedenlerin, zulmedeni;
Bu kadar imkânsız mıydı sevdiğini söylemek,
Bu kadar zor muydu ''bende sevdim'' demek...
Ömür dediğin bitti, aldığım nefes tükendi bak…
Şimdi sevdiğini duyamadan ölüyorum.
Gözüm açık giderken de, sana son vedamı ediyorum.
Ve sana ahım olarak ta, sen gibi birini, ben kadar sevmeni diliyorum...