Bu Aşka Ağlamak Yakışır

Yalnızlık,dönüp dolaşıp varacağım yer,
Her gece gördüğüm başka bir rüyâ,
Ve kendimde kalmayı unuttuğum,bin türlü keder.
Avucuma bakıp geleceğimi okudular güya,
Kadere karşı böyle vurdumduymaz bir dünya,
Sonra çaresizliğin sonu,yanaklarda soğuk iki damla yaş,
Belki sadece bir el sallama ve her şeye veda.

Aynalar kırıldıkça parçalanan yüzlerle dolu.
Gözlerimden düşürdüm,bütün hüzünleri,
Önce ağlayan yüreğime aldırmadan.
Ayrılık sandığımdan daha yakın,gidemediğim her yerden daha uzak.
Zamanla sınırlandırıldı,sana gelmelerim yasak,
Seni bu kadar seveceğim hiç geçmemişti aklımdan.

Veda, unutulmuşluğa terkettiğim bütün sevdalar,
Her adımda mutluluktan biraz daha uzaklaştığım.
Bulmak için kaybetmek çaresizliğin kendisi,
Yalnızlığımı yıkarken karanlıklar.
Kırılıp parçalanan hatıralarımdır,hasretle kucaklaştığım,
Sonra derin bir hüzün,boğazımda düğümlenen hıçkırıklar,
Çünkü, sevinçlerim bir ömre sığdırdığım sadece bir anlıklar.

Gözyaşı,her sayfasını ölüme yırttığım,takvim yaprağı,
İçimde alevlenen sabrımın son damlaları.
Artık etrafımda kim varsa çılgınlar gibi uzaklaşır,
Yüzüstü bıraktığım her şey yeniden başkalaşır,
Gün gelir kucaklar herkes toprağı,
Ortalık toz-duman olur,her şey her şeye karışır,
Bundan sonra bu aşka ağlamak yakışır.