Bozulmuş Şiiri - Abbas Paksoy

Bozulmuş

Şu cihanı, gezeyim dedim.
Ayağımı, yollara koydum.
Yolculukta, birine uydum.
Bir hal olmuş, dili bozulmuş.

Hiç gitmeden, çattım birine.
Çattı bana, körü körüne.
Ey cahil insan, beni dinle.
Öğüt verdim, aklı bozulmuş.

Daha, sılayı da, çıkmadan,
Candan bıktım, kuldan bıkmadan,
Kimseye, kötü söz dökmeden,
Gezeyim dedim, yol bozulmuş.

Bazı zenginler, var burada.
Bina yükseliyor, arada.
Fakiri gören yok, orada.
Namaz, abdest, dinler bozulmuş.

Yetimi doyuran, kalmamış.
Zekat, vitre veren kalmamış.
Boşa, hatır soran kalmamış.
Sofra yok, ekmek bozulmuş.

Mecliste oturan, bakan çok,
İnsanlığa, sahip çıkan çok,
Parayla, dinini yıkan çok,
Bize bakan, bakan kalmamış.

Yaparken, bozmuşlar diyarı.
Satmış vatanı, etmiş kârı.
Başbakan etmişler, uyarı.
Şehir gitmiş, vatan bozulmuş.

Paksoy’um, gubarıp şişmedim.
Çok köprüler geçtim düşmedim.
Allah yolundayım, şaşmadım.
Cennete vardım, yer kalmamış.