Bozkır Şiiri - Kâmil Şenol

ve karanlıktı beni mahkum ettiğin bozkır
ufukta
çok uzaklarda
göçerler çadırlarını topluyorlardı ağır ağır.
adına yaraşır bir sıradanlıktaydı yaşam:
kır'dı ve boz'du
ne bir tümsek ne bir çukur
bir mezarlık olsun yok, ayın hükümranlığında..
oysa ne şehirler gördük biz
tel örgüler olmaksızın sınırlanmış yaşamlar
biteviye yürüyüşler
darağaçlarıyla taçlandırılmış
daracık sokaklarda
ama soğuk, ama birbirinden uzakta.
zemheri
ve şarapla ısıtılmış yürekler,
bekçi düdüklerinden uzak köprü altlarında
güneşe dargındık
ve karanlıktan korkmazdık o zamanlar
yakamoz, bira, sigara ve mirelli metyu
sürüydük, paniğe kapılırdık bombardıman alarmlarında
canavar düdüklerine karışırdı zafer söylevleri
şimdi
bir yılanın derisini bırakıp gittiği gibi beni
bozkırın ortasında kendimle bıraktın
öylesine yorgun, çıplak ve çaresiz
öylesine sessiz
sessiz
sessiz...

(14.01.1989)