Boynumdan Aşağıya Şiiri - Halil Emre Tarım

Kanlı pençeler misali dili dışarda,
Ateşle bakan gözleri göğsümde,
Akan hayatıma bakıyor,
Boynumdan aşağıya...

Yakıyor bağrımı kızıl irisleri,
Bir volkan gibi yanıyor kalbim,
Parçalıyor sanki beni körelmiş elleri,
Zevk alıyor çığlıklarımdan belki,
Ama emin olduğum tek şey,
Akıtıyor hayatımı kordan nefesi,
Boynumdan aşağıya...

Ölüm kokan derisi bedenimi sarmış,
Sıkıyor kemiklerimi...
Sanki, ruhumu istiyor benden...
Kendisinin olmasını istiyor...
Bana verdiği acılardan çok,
Akıyor hayatım...
Boynumdan aşağıya...

Kapkara anılarla dolduruyor zihnimi,
En acımasız işkenceleri yapıyor yüreğime..
Zaten göğsümü deşen elleri yetmezmiş gibi...
Bir de sözleri çıkıyor kirli dilinden...
Kulaklarımdan akıyor hayatım...
Boynumdan aşağıya...

Tam alıştığımı hissettiğimde...
Biraz yavaşlıyor akan kanlarım...
Tekrar insan olduğunu düşünürken
Yeniden başlıyor yüzümü parçalamaya...
Yanaklarımdan akıyor hayatım...
Boynumdan aşağıya...

Sonsuz acının acımasız pençesinde,
Tek kurtuluşu ölüm olan zararsız bir mahlukat gibi...
Onla bir böcek gibi oynayan bir dev...
Yırtıyor derisini...
Hayatı akıyor...
Boynundan aşağıya...