Boşluk Şiiri - Birkan Akdoğan

Ben boşluğun içine düşüyorum sanmıştım ama boşluk benim içime düşüyordu. Ürküyordum. Hatta korkuyorum bile denebilir. Hemde hiç korkmadığım kadar korkuyordum denebilir. Ve dediler.

Yanlışım beni yaka paça bir doğrunun eşiğine sürüklüyordu. İçimdeki boşluk yanlışlarımla doğru bir şekilde ahenk ile doluyordu.

İçinden çıkılmaz bir durumdu ve ben içimden çıkamıyordum.

Gözlerimin bağlandığını anımsar gibiyim. Ufak bir çocukken karanlıktan korktuğumu hatırlar gibiyim. Çocukluğumdan korkar gibiyim. Göz bebeklerimin rengine denk bir karanlık sarılıyordu gözümün beyaz kalan kısımlarına da. Ben gözlerimdeki bebekliğimde karanlık bir kundakta ölür gibiyim.

İniltiler kulaklarımın duvarlarını tırmalıyor. Saat kaç? Kaç gündür bu yokluktayım? Ellerimle kazıdığım duvar derim değil mi? İniltiler kulaklarımı gasp ediyor.

Seçtiğim bu yolu ben mi seçtim? Kader diye bir şey var mıydı? Yoksa kuru hayaller gibi savruluyor muyduk zamanda? Belki de kaderimiz savrulmaktı. Aklımın alamayacağı bir denklemde belki milyonuncu bilinmezdim. Çözemedim.

Ruhumu kurtarmalıyım. Yada tutsak etmeliyim ruhumu. Özgürlük tutuklu kalmak değil miydi hayallere? İhanet ettim. Bedelini ödedim lakin. O yüzden çirkin ellerim. O yüzden parmaklarımın yarısı özgür yarısı bedenime kilitli.

Ben boşluğun içine düşüyorum sanmıştım. Daha dibi yok içime düşen boşluğun. Kendimi arıyorum. İniltilerim yankılanıyor. İniltiler kulaklarımı vahşice koparıyor. Korkuyorum çocukluğumdan. Beni affet. Beni affet lütfen.