Boşluğa tutunmak Şiiri - Suleyman Zorman

Herkesin gördüğü o kocaman gülüş,
Kimsenin görmediği bir uçurumun örtüsüydü.

Genişledikçe ağızdaki neşeli kavis,
Daralıyordu içimdeki sessiz meclis.

Ben bir çatlağın ortasında açtım,
Toprağa değil, boşluğa tutunarak.

Öyle çok güldüm ki sığmadım kendime,
Dışarı taştım, bir başkası olarak.

Siz çiçeğe bakıp bahar sandınız,
Oysa ben,
Kendi karanlığımı süslemekle meşguldüm.