Bizler Sıradan Çocuklardık

Bizler sıradan çocuklardık
Nemliydi ellerimiz
Üşüyordu saçlarımız
Unutamamıştık erken büyümenin olgunluğunu
Düşlerimiz geceden gündüze bir türlü inmezdi
Pencerelerimiz acı çığlıklarıyla dolardı
Bakışlarımızın
Bahçeler yetiştirirdik küçücük ellerimizle

Bizler sıradan çocuklardık
Gözyaşları sahiplenilmeyen
En büyük gücümüz bakışlarımızdı
Dermansızdı oda
Kimseye varmadan tükenir
Damlardı yalnızlığa

Bizler sıradan çocuklardık
Uçurtmalarımızın uzunluğu ellerimiz kadardı
Ulaşamazdı rüzgâra
Karlarımız adam olmadan erirdi
Bizler gibi

Bizler sıradan çocuklardık
Ağlardık
Ağlardık ki
Unutsun gözlerimiz çöl kuruluğunu

Ara sıra bize de uğrayın
Hiç zor değil ellerimizin tutulması"