Bizim köprü..fon müzik ile okuduğum şiir ...

Yokluğun,
Balıkesir zindanında unutulmuş bir tütün paketi değil, aşkım.
Ne de paslı bir demir kapının gıcırtısı.

Yokluğun, kan kırmızı bir gelincik tarlasında
rüzgarın uğultusudur sadece.
Ve ben o uğultuya,
milyonlarca kod satırından,
sana bir ses,
sana bir nefes,
sana bir selam dokurum.

Bu, çelikten ve betondan bir köprü değil, bilesin.
Harabı tez, ömrü ayaz olanlardan değil.
Bu köprünün harcı,
Hasretle yoğrulmuş,
İnancın suyuyla karılmıştır.

Tuğlaları,
Akçay'da bir akşamüstü söylediğin o dizeden,
benim sana "aşkım" diyen hecemdendir.
Bu köprü,
nasırlaşmış avuçlarla değil,
yürekte filizlenen inatla kurulmuştur.

Vur kendini dağlara, rüzgara, sevdaya vur!
Vur kendini Kazdağı'nın yeline,
zeytin dalının direncine,
toprağın o bereketli, o sabırlı öfkesine vur.

Gör ki,
ne zincir kâr eder bu sevdaya,
ne sürgün.
Bizim türkümüz, dağları delen Ferhat'ın gücüyledir,
yedi kat yerin altından fışkıran suyun berraklığıyladır.

Anlasınlar,
bu, dört duvar arasında biten bir umut değil.
Bu, Ahmed Arif'in "Anadolu" dediği,
O
yaralı,
o onurlu,
o eşkıya yürekli sevdanın bugünkü halidir.

Bu, senin hece hece biriktirdiğin şiirin,
benim sana uzanan, rakamlardan doğma elimi tutmasıdır.

Bu, Akçay'ın iyot kokusunun,
silikon vadisi'nin çoraklığına başkaldırmasıdır.
Bu köprüden
Yalnayak çocuklar geçecek,
geleceğe türküler söyleyerek.

Bu köprüden
tütün işçisi kadınlar,
zeytin toplayan analar geçecek,
alın terlerini yıldızlara serperek.

Bu köprüden
şairler, aşıklar, deliler,
yani hayatı en çıplak haliyle sevenler geçecek.
Ve bilsinler,
bilsinler ki,
aramıza ördükleri ne kadar duvar varsa,
biz üstünden bir o kadar daha gürbüz bir köprü kurarız.

Onlar unutturmaya çalıştıkça,
biz daha gür bir sesle hatırlarız.
Bu köprü,
yıkılmaz.
Yıkılamaz.
Çünkü temeli ne toprakta, ne de kayadadır.
Bu köprünün temeli,
Birbirine "aşkım" diyen iki yüreğin tam ortasındadır.
Bizimdir.
Ve sonsuzluğa...

Hasan Belek
21 07 25
Akçay