Bizim Evin Balkonu / anı Şiiri - Kâmuran ...

Köy ilkokulundan, şehir merkezindeki bir okula atanmıştım. Kalabalık bir sınıf bölündü ve bana, daha önce en az bir kez sınıfta kalmış, başka okullardan gelmiş öğrenciler verildi. Hemen hepsi, öğretmenlerinden ayrıldıkları için üzgünlerdi, bazıları ağlıyordu.Öğrencilerimden biri, öğretmen arkadaşımın çocuğuydu. Aynı mahallede oturuyorduk. Evlerimiz karşı karşıyaydı. Bir tek bu öğrencim mutlu görünüyordu. Beni mahalleden tanıdığı için ona yabancı gelmemiştim sanıyorum.

Bir gün tenefüsteydik. Ama ben sınıftaydım. Masamda bir şeylerle meşgul oluyor gibi görünüyor, aslında öğrencileri gözlüyordum, konuşmalarını dinliyordum. Yaptığım bu gözlemler çocukları ruhsal yönden daha iyi tanımama yardımcı oluyordu. Çünkü çocuklar gerçek karakterlerini, kontrolsuz oldukları tenefüs zamanlarında gösteriyorlardı.

Benimle komşu olan öğrencim bir arkadaşına; “Biz öğretmenimle aynı mahallede oturuyoruz. Komşuyuz. Geçen akşam annemle öğretmenimize oturmaya bile gittik,” dedi böbürlenerek. Arkadaşlarını kıskandırmak ister gibiydi. Ulaş’tı bu öğrencimin adı. Bu sözleri duyan Ergül önce inanmadı. “Yalan söylüyorsun,' dedi Ulaş’a. Ulaş da “İnanmazsan öğretmenimize sor,” deyince, Ergül yanıma geldi. Ulaş’ın söylediklerinin doğru olup olmadığını sordu bana. Ben de “ Evet doğru. Ulaşlar’la komşuyuz. Annesiyle bize geldiği de doğru. İstersen sen de gelebilirsin. “ dedim.

Ergül, Ulaş’ın söylediklerini doğrulayan bu sözlerimden hiç hoşlanmadı. Yüzünü ekşiterek Ulaş’a baktı. Ulaş’ı kıskanmıştı bana komşu olduğu için. Hele hele bana misafirliğe gelmiş olmasına da eminim çok bozulmuştu. Ergül’ün bu kıskançlığı işlerin yoluna girmekte olduğunun bir göstergesiydi. Demek ki öğrenciler beni sevmeye başlamışlardı. Yoksa Ergül, Ulaş’ı neden kıskansındı.

Bu konuşmaların üzerinden birkaç gün geçmişti ki, Ergül tenefüste masama geldi. Gözleri parlıyordu. Çok mutlu bir ifadeyle; “Öğretmenim! Biz sizinle komşu değiliz ama, olsun. Bizim evin balkonundan bakınca, sizin evin tavanı görünüyor,” dedi.