Biz Uyandığımızda Şafak Çoktan Sökmüştü

biz uyandığımızda
şafak çoktan sökmüştü
dörtnala koşmuştu atlar yeryüzünü
kalmamıştı;
basılmadık bir avuç toprak
çıkılmadık bir tepe
içilmedik bir damla su
otlanmadık bir yaylak

biz uyandığımızda
şafak çoktan sökmüştü
kalmamıştı;
söylenecek bir sonsöz
atılacak bir nutuk
verilecek bir öğüt
okunacak bir kitap
uyulacak bir reçete

biz uyandığımızda
şafak çoktan sökmüştü
üfürülmüştü sur’a
alınmıştı hata yapma ihtimali elimizden
ve başlıyordu
furkan’da vaadedilen

bir tek hesap kalmıştı geriye müphem
zihinlerde aynı soru
kalplerde aynı endişe
kim girecek cennete?

Ağustos 2004 İstanbul