Biz Bize Kurduk Tuzak

Her tarafta toz,duman,

Seçilemiyor etraf.

Bunca mazlumun ahı;

Yıkıyor bak saltanat...

Arı beyide korur,

Kovanla, arısını.

Bizim beyimiz yıktı;

Eliyle yuvasını....

Çok dinledik hepimiz;

“Emirin” sözlerini.

Bu nası bir emirki,

Yiyor kardeşlerini! ?

Onlar içinse tedbir:

Yeminli nutuk atmak.

Ufak bir tehlikede,

Hemen sıvışıp kaçmak.

Toprağın diblerinde,

Çalıştı ıhvanımız.

Kurban, zekat deninde,

Koştular gece, gündüz.

İhvan, ehavat ağlar,

Acaba noldu bize?

Mübarek, kutsal dava:

Nasıl çıkacak düze? ..

Veda etmeden gitti,

Dünün emir vekili.

Dereyi bulandırır,

Üzerindeki kiri...

Şimdi keyfler çatıyor,

Gemiyi batıranlar.

Bunun için kendine,

Bir vilayet verdiler...

Neden hizmet verildi,

Avrupayı yıkana?

Yoksa bir sus payımı;

İyice düşünsene...

Ayetlerle sabittir:

Ceza kişiye özel.

Emirin fermanı bu(!)

Suçsuz cezayı çeker.

Kardeşlikmi söyledin,

Anlamadım doğrusu?

Her şey çıkara bağlı;

Bil yalandır ğayrisi..

Lütfun gelmesi için,

Lazımdır gerçek birlik.

İhlas kalmadı bizde,

Herkes yapar yağcılık.

Şeriat olmayınca,

Olurmu hiç tarıkat?

Yabancılardan değil,

Biz, bize kurduk tuzak.

Birileri çıkmalı,

Gür sesle haykırmalı.

Gemi hepten batmadan,

Kalanı kurtarmalı.

Yurt içi ve dışında:

İdareci olanlar!

Silkinipte kalkınız

,

Bitsin artık bu hüsran.

Bana ne demeyiniz,

Gemimiz su alıyor!

Mazlum kardeşlerimiz,

Sabırsızca bekliyor....