Bisiklet Şiiri - Güven Tekin

BİSİKLET

Nerden başlasam bilemiyorum ama benim de hayellerim vardı.
Öyle çok da büyük değildi, çocukluk hayelleriyidi.
Hep çocuk olmak istedim, parklarda oynamak istedim.
Benim hiç bisikletim olmadı, Baba.

Çocuktum, babamdan bisiklet istemiştim ama almamıştı.
Bisiklet alabilecek durumu yok desem, hayır durumu da vardı.
Ama öğretmenim dayanamayıp eski bir bisiklet göndermişti.
Benim hiç bisikletim olmadı, Baba.

Ona da bir gün bindim, sonra çaldılar köyde çocuklar.
Söz vermişti, yenisini alacaktı, yıllar geçti almadı.
Bir gün alacağım dedi, gitti çarşıya çocuk aklı umutla bekliyordum gelmesini.
Hiç unutmam geldi, "Oğlum rengini seçemedim, sonra beraber seçeriz" dedi ve o rengi hiç seçemedim.

Yıllar yılları kovaladı, 18 yaşında hurda bir bisikletim oldu.
Onuda eskiciler, çalıştığım dükkandan çaldılar, oldu mu be?
Çalınan bir bisiklet değil, bir çocuğun hayalleriydi.
Benim hiç bisikletim olmadı, Baba.

Sonrasında da elektrikli bisiklet aldım kendime ama şans yok bir kere.
Onu da çaldılar, bu kaçıncı umudumu çalmalarıydı, sayısını ben unuttum.
Hayat bir bisiklete doğru dürüst binemeden,
Benden ayaklarımı çaldı, umutlarımı hayellerimi çaldı.

Artık çalınacak, çaresiz bir bedenim vardı, onu da hastalık çaldı.
Babamdan son bir bisiklet istedim ama bu sefer engelli aracı 3 tekerli.
Bu da olmadı, bahanelerin arkasında bir kez daha kırıldı umutlarım.
Ne mi yaptım? Kendim aldım, hem de kendi paramla.

Daha sonraları yolda araba çarptı, o da hurdaya çıktı.
Adam ne olur şikayetçi olma yaptıracağım dedi ama yaptırmadı.
Hiç bir zaman pes etmedim, yenisini aldım.
O da yıllara yenik düştü, benim gibi yanmayan yeri kalmadı.

Bu küçük hayalimin bile gerçekleşmediğini gördükçe
Umutlarım bir bir kırılıyordu.
Uzun bir süre eve hapis kaldım,
Kimseler fark etmedi bile.

Şimdi sorsan "Neden söylemedin?" diyecekler.
Peki sizler! Nasıl, ne halde olduğumu sordunuz mu,
Geldiniz mi yanıma?
Hiç, asla...

Vicdanlarını rahatlatacak herkes ama boşa.
Babam mı? Yıllar sonra aklı yerine geldi
Bu sefer o aldı engelli aracını bana.
Umutlarımı tekrar yeşerten, yıllarca umudumu kıran babam aldı.

Belki iki tekerlekli bisikletim olmadı ama
Şimdi kapı gibi, engelli aracım var.
Benim hiçbir zaman bisikletim olmayacak. Bu şiir mi, bir hikaye mi?
Bilmiyorum.

Ama herkesin basit gördüğü bu yaralar, hiçbir zaman geçmeyecek.
Babam bisiklet almadı bana,
Engelli aracını da sonradan aldı.
Ama aslında bazı şeyler için çok geçti!

Ne yaparsan yap insanın içindeki hayal kırıklıkları tedavi olmuyor.
Ben çocuğuma umutları solmasın diye 5 tane bisiklet aldım.
Bu belki de benim kırılan umutlarımın hırsıydı.
Çocuğumun da umudu kırılmasın umut dolu olsun diye.

Evet, baba olmak kolay mı?
Hiç kolay değil.
BENİM HİÇ BİSİKLETİM OLMADI BABA
NE YAZIK ARTIK HİÇ OLMAYACAK