Biricik Anneciğim Şiiri - Zeki Günay

Teni gül kokan, nefesi nefesime dolanan,
Bakışıyla acılarımı alıp unutturan.
Gözleri ay gibi, parlarcasına ışıldayan,
Nerdesin benim, mis kokulu biricik anneciğim,

Üşüyorum, korkuyorum, karanlık gecelerden,
Sen yanımdayken, her tarafım aydınlıktı bana.
Kaldırımlarda şu ıslak gözyaşlarım buz tutmuş,
Nerdesin benim, mis kokulu biricik anneciğim,

Her gece gibi, yalnızlığım, bu gecede çattı,
Hep seni düşündüm, her gece düşündüğüm kadar.
İçimde fırtına kopuyor, kalbim alabora,
Nerdesin benim, mis kokulu biricik anneciğim,

Mezarını bilsem, öpüp koklardım toprağını,
Ben çocukken, Azrail’le gittin, sen bu dünyadan.
Sana olan özlemim içimi yakıp kavurdu,
Nerdesin benim, mis kokulu biricik anneciğim,

Şiirimin ve sözlerimin son kıtasındayım,
Oğlun Zeki yok mu? Her zaman kurban olsun sana.
Benim cennetimin, en güzel kapısı sensin sen,
Nerdesin benim, mis kokulu biricik anneciğim,

ŞAİR YAZAR: ZEKİ GÜNAY
17.08.2019