Biraz Şiir, Biraz Kahır Şiiri - Halil Kumcu

Sordum: "Aşkı nereye koymalı?"
Dedi: "Kalbine göm, kimseler görmesin!"
Dedim: "Kalp de bir gün yorulur mu?"
Dedi: "Yorulsa da sevdadan dönmesin!"

Ben sustum, gözlerim konuştu.
O sustu, dudakları kanadı.
Ben dedim ki: "Sensizlik ölüm!"
O dedi ki: "Sevda, nefessiz kalmak değil mi gülüm?"

Benim için geceler mezar kazdı,
Onun için sabahlar gül açtı.
Ben "gel" dedikçe kaçtı,
O kaçtıkça ben kesildim kaskatı.

Ve anladım:
Aşk hiçbir zaman yan yana yürümek değildi;
Biri hep önden koşarken,
Diğeri ardından kovalama suçunu işlerdi…

Sordum: “Benim için ne söylersin?”
Dedi: “Ateşsin… ama külün de benim olacak!”
Dedim: “Ya ben yanmazsam?”
Dedi: “O zaman aşk değil, odun olursun ancak!”

Ben, gözlerimde koca bir deniz;
O, cebinde bir tutam gül bırakmış.
Dedim: “Sevda bu mu yani?”
Dedi: “Ne sandın, bedava mı bu yangın?”

Güldüm, içim kan ağlarken.
O da güldü, ama gözleriyle değil;
Sanki bir mezar taşına yaslanmış da,
Şakalar yapıyordu kendi acısına.

Ve anladım:
Aşk; biraz ağlamak, biraz gülmek,
Bazen cehennemi seçmek,
Bazen de cenneti reddetmekti.

Sordum: “Beni biraz seviyor musun?”
Dedi: “Biraz değil, çok… ama başkasını daha çok!”
Dedim: “O hâlde ben neyim senin yanında?”
Dedi: “Güldürürken ağlatan bir hatıra!”

Ben düşündüm;
Aşk dediğin, aslında biraz da kumar:
Kaybettikçe daha çok oynatır insanı.
Kazandığında mı?
Sevda zaten, kazanılınca biter!

Bir gün yine sordum:
“Bu yolun sonu nereye çıkar?”
Cevap verdi:
“Sen bana, ben yalnızlığa;
Sonunda ikimiz de mezara…”

Ve işte o an anladım:
Aşk, vuslattan değil, hasretten doğar;
Kimi güldürür, kimi ağlatır,
Ama herkesi bir gün yakalar…

Ben yandım,
O güldü.
Ben sustum,
O söyledi.
Ve geriye,
Biraz şiir, biraz kahır,
Biraz da kahkahaya benzer,
Bir acı kaldı…

26 Eylül 2025 / Cuma / Bartın