Bırakıp Gidince Şiiri - Atila Yalçınkaya

Bırakıp gidince bu dar mekânı,
Çektiğin cefayı arayacaksın.
Görünce yüzüne bön bön bakanı.
Kahrından parmağın ısıracaksın.

Baba ocağında sıcak yatakta,
Gezdiğin o eski senin sokakta,
Unutma sakın ha, dönüp ta bak ta,
Aniden Rabbini çağıracaksın.

Beş vakit namazı kıldığın günler,
O zindanda oldu nice düğünler,
Gün gelir aranır o eski dünler,
Volta daki gibi bağıracaksın.

En güzel yemekler gelir önüne,
Özlemlerin artar zindan gününe,
Nasıl bir gidişti, sanki düğüne,
O asıl tavrını takınacaksın.

Bir manevi perde açılır sana,
Ol eziyet sanki şifadır sana.
Bakışın çevrilir mahpustan yana,
Hey gidi gün deyip bakınacaksın.

Gecesinde ta’at ibadet vardı.
Hayalimiz geniş, mekan sa dardı.
Ayrılık acısı bağrımız yardı,
Gönlünün teline dokunacaksın.

Mesafe aşıldı, yollar geçildi,
Zemzem suyu gibi çaylar içildi,
Kimine manevi kapı açıldı,
O güne sitemden kaçınacaksın.

Eğmeden başını bu çetin yolda,
Şaşmadan yolunu bu çetin çölde,
Nice zalim ordu boğuldu çölde,
O güzel günlere susayacaksın.

Başımız dik girdik bu mekânlara,
Eğmedik bu başı ol nadanlara,
Yazık oldu geri de kalanlara,
Önüne gelenle konuşacaksın.

04.04.2017