Bırak gölgen Şiiri - Malik Ejder Gülkokar

Bırak gölgen düşmesin karanlığa çocuk,
Bir fener gibidir kalbin, kendin bilmesen de.
Kim bilir, belki de senden öğrenir
Büyümüş insanların unuttuğu merhamet kendine gelmeyi.

Yürü, üşümesin ayakların,
Toprağın sana anlatacakları var hâlâ.
Her düşüş bir kuş kanadı gibi öter içimizde,
Sanma ki yalnızsın,
Sanma ki dünya hep böyle kalacak.

Bir gün o taş duvarlar da çiçek açar,
Bir gün gök, bir annenin yüzü gibi yumuşar.
Ve sen, küçücük yumruğunla
Koca bir devrini değiştirirsin dünyanın.

Durma çocuk,
Bak ufukta bir ses çağırıyor seni:
“Gel…
Daha yazılacak umut var.”

— Ejder Gülkokar fakirül Melâmi