Bırak Şiiri - Berat Ebru Yücel

Tonlarca ağırlıkta ki topu namluya koyarda insan
Kalbine konduramaz terk edişleri.
Çıkmaz sokaklardan çekip çıkardığım karanlık,
Şimdi, avuç içlerinden rahat bırak güneşi.
Bırak, özür dileme, affedilişin kafası karışmasın.
Zaten yüreksizliğin kaldıramazdı sevmelerimi,
Taş olsa çatlar derler ya hani
Bırak, taştan da olsa, bir kalbinin olduğuyla avutma kendini.
Ardında kalmaktan yanında olamadım,
Gidişine maruz kalmaktan kalbine koyamadım kendimi.
Bırak, giderken bırak bari ayak izlerini.
Şiirlerim daha ihtişamlı bugün,
Dünyalara sığdıramayacağımı düşünürken hislerimi,
Bir mısra ya sığdırmak ve bir noktayla bitirmek zorunda kalıyorum.
Bırak, kalışlarıma ünlem işareti olma şimdi.
Oysa sen yemeği bile yarım bırakmazdın,
Arkandan ağlamasın diye.
Kalbin miden kadar anlayışlı değilmiş demek ki,
Bir aşkı yarım bırakıp, çöpe atabildiğine göre sevmeleri.
Bırak, yarım kalsın en azından ziyan etmedin hepsini.
Gelişleri bile eline yüzüne bulaştıracak kadar beceriksizdin,
Gururumu yerlere döktün,
Bırak, dokunma ben toplarım acıtmasın ellerini.
Bakir bir aşkı kirletmekten utanmayacak kadar,
Acıya zaaflıydı yüreğin.
Gözlerime iyi bak,
Bırak, kirpiklerimde bırak gölgeni.!