Bir Zeytin Ağacı Şiiri - İbrahim Caner

Bir zeytin ağacıyım ben, köklerim derin,
Toprağın derinliklerinde saklı her bir hatıra.
Bazen rüzgarla savrulurum, bazen karanlıkta
Yalnız kalırım, ama hep ayakta, hep dimdik.

Yaz gelir, meyvelerim yeşil, bir umut gibi,
Güneşe doğru uzanırken dallarım,
Hayatın tadını alırım, acı ve tatlı
Birbirine karışan, birbiriyle sarmaş dolaş.

Ve sonbahar…
Beyaz tüyler gibi dökülür yapraklarım,
Bir zamanlar genç ve canlı olan her şey
Birer anıya dönüşür, kaybolur zamanla.
Ama ben beklerim, beklerim her yeni baharı,
Ve her yeni kışı, her yeni yaşanmışlığı.

Bir zeytin ağacıyım ben, hüzünle sevinç arasında,
İçimdeki her sızı, her neşeyle büyür,
Zamanla olgunlaşır meyvelerim,
Acı ama gerçek, hayatın ta kendisi gibi.

Gölge verirken herkese,
Gözlerim uzaklarda, bir başka zamanın peşinde.
Bir gün, belki, bir kuş konar dalıma,
Ve o an, bütün yaşamımın anlamını bulurum.

İbrahim CANER