Bir zamanlar... Şiiri - Suskun Adam Zeynep

ne bir sitemin izi vardı, ne bir yarım kalmış cümlenin gölgesi.
Sadece sessizdi; saf, masum ve tertemiz.
Sonra bir el değdi, bir kalem çekildi o beyazlığa…
Ve her çizgide biraz soldu, her harfte biraz kirlendi.
Bir hikâye doğdu belki, ama aynı zamanda bir kayboluş başladı.
O andan sonra hiçbir şey ilk hâli gibi kalmadı;
ne kâğıt, ne kelime, ne de içimizdeki o saf his…

Umutlarımız da bir zamanlar yeşildi, solmadan önce…
Kökleri kalbimizdeydi, filizleri gözlerimizde.
Her sabah yeniden yeşerirdi içimizdeki o küçük inanç;
“Belki bu defa olur” derdik,
“belki bu sefer hayat bizi güler yüzle karşılar.”
Ama zaman geçti, rüzgâr sert esti,
yağmurlar dinmedi, ve biz yavaş yavaş solduk umutlarımızla birlikte.
Yeşil bir tazelikten, donuk bir sessizliğe dönüştü içimiz.
Artık ne toprağa tutunabildik, ne gökyüzüne bakabildik eskisi gibi.

Bir zamanlar sevinç gözyaşlarımız da vardı, ağlamadan önce…
Bir tebessümle ıslanırdı kirpiklerimiz,
bir kahkaha yetirdi mutlu olmamıza.
O gözyaşları, saf bir kalbin hediyesiydi yaşama.
Şimdi ise gözyaşı bile sessiz,
her damlası acıdan süzülüyor.
Artık ağlıyoruz ama içimize doğru;
kimse duymuyor, kimse görmüyor.

Ve biz…
yaşarken umut ettiklerimizi mahşere bıraktık.
Belki affedilmeyi, belki anlaşılmayı,
belki de bir kez daha sevilmeyi…
Hepsini, zamanı gelmeyen dualar gibi, erteledik.
Bir sigara yaktık ardından,
dumanında kayboldu kelimelerimiz,
ateşinde yandı içimizden bir şeyler.
Her nefeste biraz daha azaldık,
her kül düşüşünde biraz daha sustuk.
Ve o sessizlikte, sadece biz kaldık —
eksilmiş, ama hâlâ yaşamaya direnen… 🚬🔥

@dsız..
20 Ekim pazartesi
01:36