Bir Zaman Gelirse Ölüm Şiiri - Yaşar Cerit

Bu handan kalkar,
Meçhule giden yolcular,
Sessizce omuzlarda giderler gülüm…
Sallanmaz bu vedalarda beyaz mendiller,
Elemlidir çünkü geride kalanlar,
Donuk bir noktadan hüzünlüdür bakışlar;
Bir zaman gelirse ölüm.

Şu avluya konan beyaz bir kuştur,
Hem de çok geniş kanatlı,
Sen yolcu burası handır be iki gözüm,
Bakma öyle meraklı meraklı,
Öteye götüreceğin bir şeyde yoktur,
Han içinde coşup oynasan da,
Varacağın son duraktır,
Bu da kalsın o aklında,
Gideceğin yer kara topraktır;
Bir zaman gelirse ölüm.

Seni yaban ellere yıkatırlar,
Sonra musalla taşına yatırıp,
Yeşil tabuta koyarlar geçmez ki sözüm,
Omuzlara alıp uğurlarlar,
Önce doğduğun huğları dolandırıp,
Sonra yüzünü nergislere bulandırırlar,
Niye mi mis kokasın diye;
Bir zaman gelirse ölüm.

Ehli kubura selam vererek,
Mezarlığa girerler gözleri süğüm süğüm,
Mevtalar ayağa kalkar o sırada,
Merakla seni bekleşirler,
Bir müddet eyleşip,
Sonra birbirleriyle dertleşirler,
Ama çok geçmeden anlarlar,
Çünkü ananı babanı hatırlarlar,
Tüh bu da bizdenmiş deyip,
Öylece birbirine bakışırlar;
Bir zaman gelirse ölüm.

Derince bir çukur kazarlar,
İnceden meşe tahtaya,
Baba adını da yazarlar,
Bu arada sana da olur bu malüm,
Seni kucaklara alıp o çukura koyarlar…
Oradan yeryüzünü ve gökyüzünü,
Artık son görüşün son duyuşundur,
Adres değişikliği ne de olsa,
Bir varmış bir yokmuşlar da,
Geriye hazin hikayen kalır;
Bir zaman gelirse ölüm.

Artık onlar seni sende onları,
Nafile göremezsin,
Çünkü kıbleye dönmüş başın süklüm büklüm,
Üstün toprak dolu zira çıkamazsın,
Üst başını sularlar güğüm güğüm,
Boşuna çabalama ey yolcu,
Gayri toprak köylüsün,
İkametin önden gitmiş,
İadeyi de geri alamazsın,
Çünkü senin muhtar tatilde;
Bir zaman gelirse ölüm.

Boş hayallere kapılmayasın ha,
Üç beş duadan sonra,
Geldikleri gibi giderler kara gözlüm,
O başucunda kimseleri bulamazsın,
Ara sıra hakkında konuşurlar,
Ardından günler çabucak biter,
Yedisi,kırkı,elli ikisi
Şekeri kurbanı derken,
Aylar yıllar gelip geçer,
Unuturlar gözüm unuturlar,
Ektikleri çiçekleri bile,
Sulamaz da kuruturlar;
Bir zaman gelirse ölüm.