Bir zaman beraber öldüğüm anneme

Nemli dört duvar içinde hapisdeyim
Burada güneş doğmuyor anne
Sen yoksun karşımda hayalin var
Islatır yanaklarımı göz yaşlarım anne

Aysız gece gibi yalnızım bu dünyada
Buzdan yatak içinde üşüyorum anne
Yokluğundan verem olmuş bedenim
Derdimin dermanı yok yok anne

Seni taşıdım omzumda uzun yolculuğa
Sanki sen suçluydun kendi ellerimle teslim ettim kara toprağa
Bekledim af çıkar gelir belki gelecek yıla
Öğrendim artık cezan sonsuz yaşamakmış anne

Zaman avuçlarımın arasında kayıp gidiyor
Bu gözler hala ağlıyor bu yürek durmaksızın kanıyor
Verem gün geçtikçe kemiriyor bedenimi tırtıl misali
Sessiz sedasız ölüyorum anne

Ölmek değil korkum bir çınar gibi yıkılmak
Üstüne bastığım toprağın öç alır gibi üstümde olması
Önemi yok artık bütün kainat üzerimde olsada
Yalnız seni bulayım cennette huriler içinde anne

' Seni kalbimde kurşun gibi saklıyorum anne '