Bir Veysel Vardı Şiiri - Mustafa Sürmeli

Bir zamanlar bu talebe yurdunda,
Bir Veysel vardı.
302 numaralı odada kalırdı,
Herkes uyanıkken uyur, uyurken uyanıktı...
Bir Veysel vardı,
Duvarlara vururdu, cinlerle konuşurdu,
Gece koridora çıkan karşısında bulurdu.

Mavi eski bir eşofmanı vardı,
Gördüğüm ilk günden beri sırtındaydı,
Gözünde kocaman 5 numara gözlükleri,
Ayağında delikli hemşire terlikleri...

Bir Veysel vardı,
Duvarlara vururdu, cinlerle konuşurdu,
Gece koridorda çıkan karşısında bulurdu.

Bana dedi ki bir gün;
"Hocam" dedi,
"İnsanların gözlerindekini görebildin mi?"
Hayır dedim ne oldu?
"Ne olacak, dün gece her yere lânet yağdı..."
Geç bunu dedim Veysel,
Gördüğün bir rüyaydı.
Söylene söylene uzaklaştı,
"Lânet yağdı...", "Lânet yağdı..."

Ve bir gün, bir gece yarısı
Bir gürültüyle uyandık yer sarsılası,
Veysel ikinci kattan aşağı atlamıştı,
Düştüğü yerde öylece kalakalmıştı.

Bir Veysel vardı,
Duvarlara vururdu, cinlerle konuşurdu,
Gece koridora çıkan karşısında bulurdu.

Kaldırdık hastaneye acılar içinde,
Söyleniyordu Veysel kahır içinde...

Doktor sordu: "Niye atladın oğlum, neyin vardı?"
"Çağırıyorlardı doktor, çağırıyorlardı!"

Hastaneden çıkınca göremedik bir daha,
Çöplüğe atıldı kalan çamaşırı da,
Bir Veysel vardı,
Belki bir gün dönerdi,
Bir Veysel vardı,
Belki yine koridorda gezerdi,
Bir Veysel,
Kimselerin sezmediğini sezerdi...

Doktor sordu; "Niye atladın a oğul, neyin vardı?"
"Çağırıyorlardı doktor, çağırıyorlardı!"