Bir Vesile. Şiiri - Polat Uzcan

Bazen bir kuş ellerimizden kırıntıları yerken,
Güzel bir fincanın sıcaklığını paylaşırken,
Bazen aynalar vesile oluyor,
Sevmek ve sevişebilmek için bize!
Sanki bizim için dönüyor dünya,
Sorunlar biz aşabilelim diye var hayatımızda.
Belki havasını kokladığımız
kahveci yüzünden kahveye olan düşkünlüğüm.
(ve biliyorum ki o kahveci sen yokken hiçliğin en büyük
abidesidir gözlerimin)
Uykularım belki çok uzun senin huzurundan,
Belki geçmişimin lekeli haritası,
Tertemiz bir adayı bulabilmek için kirlendi bu kadar.
Her ânını dolu dolu sana ayırmışken gönlümün,
Belki bir sevmek için bin vesile çıkıyor karşıma.
Sadece sana dokunabilmek,
Kokunu içime sindirebilmek,
Seni doya doya öpebilmek için var,
Bunca yaşanan göz zerafeti.
Sen ruhumun en güzel adası,
Burnumun en güzel kokusu,
Ellerimin en güzel dokunuşu,
Dudaklarımın en güzel öpüşü olmuşken,
Belki bugün vesiledir seni sevdiğimi bağırmaya.
Belki hep duyduğun ve duymak istediğindir bunlar.
Dedim ya:
Her şey vesile olabilir seni sevmeye;
Bir gün,
Bir şarkı,
Bir şiir,
Bir serçe.
Ve sayamadığım onca yaşanmış ve yaşanacak
Sevda hayalleri…
Seni sevmek,
Sana dokunmak,
Hayal ile gerçeğin sevişmesi gibi
damarlarımda dolaşırken,
Bulabildiğim her cümleyi adak ediyorum sevgine.