Mış gibi Şiiri - İlyas Kaplan

bakma öyle
gel buyur …
korkma, gir ateşe
selam söyle

sonra yürü
son kervan, son yıldıza doğru
kolayca taşınabilir alevler yüklen
küçücük sevinçlerden
heyecanlardan

ateşi amber niyetine kokla
özlemlerini bırak gecenin en son saatine
bir tren sesine
bir vapur dumanına
bir dalganın en son hışırtısına
caddelere, sokaklara, odalara

her gün bir parça daha
tükensin yangınların
kalbinin şahikalarında çınlayıp dursun
bir içim su
pervanelerin ateşe dönüşsün
sarhoş eden merhalelerde
fena ol
canından cihanından geç

gönlündeki ateşleri söndürmek için
boş yere gözyaşı akıtma
bu denli tutuşan ateşi
su söndüremez
aşk ateşini söndürmeye yetmez
gözyaşın

düşüp de
bir yerleri acıdığında
ağla
korkma
o aşk ateşidir
gözyaşı söndüremez onu
gönlün yanışı olmasaydı
dünyada
su da olmazdı
ateşte

içindeki asıl beni
nefes almasını sağla
benden içeri bendir o
ona sığınarak
kimliğini
varlığını izhar et

bir de yenilgilerin içinde sakla
yenildin
yine yenil
yine yenil
sakın vazgeçme yenilmekten
imdadına yetişir bir gün
cümlesi

halihazırda
hepsi tek bir arzudan
hiçten yaratılmış
umutsuzluk yok
yok iken
Bir var eden var
dünyayı

aşk
hassas bir mevzu
kaç binyıl boyunca
aynı duygu
ayrı bir tatla
aşk ateşini yaktı
oraya girip yan dedi gönle
düşen yapraklar gibi
salın hayal aleminde
mış gibi yapmadan

ruhun katlarına göç et
kapılar anahtarsız
unut kendini
tavırlarının sırrını
hafisini
unut sonrasını

redfer