Güneşe âşıktı sümbül
Her sabah hasretiyle uyanıp gözlerini dikerdi gökyüzüne
Sıcaklığını beklerdi deli karanlıklarda
Yalnızlığınca umut doluydu gönlü
Hasret doluydu
Vuslat kaynardı gözlerinde
Yüzlerce çiçek vardı rengine meraklı
Beni ısıtsın yeter derlerdi dualarında
Oysa sümbül biraz daha ısıtayım derdi güneşi
Isınmayı öğrensin
Sevmeyi, sevilmeyi öğrensin
En güzel gözyaşlarını damlatsa da seherlerde
Umursamadan doğar, geçer giderdi üstünden
Dönüp bakmazdı sümbüle
Bıkmadan usanmadan umut kokar
Umut yayardı her yeni güne
Yoruldu sümbül arayışları seyretmekten
Gölgesine baktı, ben varım, buradayım dedi
Kapkaralara bürünmüş bir rüzgâr esti yamaçların arasından
Hayallerinden koptu sümbül
Beli büküldü, dizleri tutmaz oldu çaresizlikten
Kucağına uzandı çiğ taneleriyle ıslanan toprağın
Derin bir nefes aldı son defa bakarken güneşe
Sıcacıktı yüreği
Isıtamadım dedi son kez
Kapadı gözlerini bin bir acıyla
Son kez gülümsedi
Bir sümbül boyun bükmüştü
Turgut UzduKayıt Tarihi : 20.12.2011 12:14:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!