Bir şiir kolay yetişmiyor

Bir şiir kolay yetişmiyor
Anaların göğüslerinden boşalıyor acı, doyurmak için şair evlatları
Ninniler okunuyor kim bilir belki de ağıt
cıgara kokulu, derdini yüreğine taş gibi basan babaların dudaklarında
Gökyüzü çarşafları örtülüyor şairin üzerine yoksullukla yıkanmış çaresizlik gibi kokular saçıyor bu çarşaflar
Büyüyor şair yetişiyor şiir dimağlarda
İlk kelime dökülüyor şairin ağzından hüzün
çok anlamlı buluyor bunu tüm aile fertleri ana ya da baba demekten
İlk adımları atıyor şair ilk düşüşünü de böyle öğrenmiş oluyor
Eee bir şiir kolay yetişmiyor
Sonra şairi dışarıya çıkarıyorlar ellerini sözcükler tutmuş geziniyorlar yağmurlu caddelerde ana baba sözcükler ve şair hepsi bir yerde
Şairin canı mutluluk çekiyor, o tezgahlarda, vitrinlerde gördüğünden hemde ama ne anası ne babası ne de sözcükler satın alabiliyor mutluluğu
Şair küçükken öğreniyor mutluluk çok pahalı
Eve dönünce şair çok üzgündü yüreği acıyor hayatta küskündü
Sonra bir sızımı desem acımı yoksa çarpıntımı bilinmez şairin içini kaplıyordu
Şair can çekişiyor yüreği kanıyordu gözyaşları içinde hüznü ağlıyordu
Nefes nefese arayıp buldu kağıtla kalemi şiiri oraya kustu
Sonra şair sustu
Kağıdın üzerinde kelimeler sözcükler cümleler vardı şair bunları hüzünle acıyla sardı sonra kaldırıp koydu bir kitabın arasına bakındı ağıtlar yakarak yarasına yenildi işte o an düşmüştü bu şairlik belasına
MİHRİBAN SAYDAM