Bir Ses Gibiydik Şiiri - Kasım Kobakçı

Öldük aslında ama farkında değiliz,
Farkında değiliz ama ölü yaşıyoruz,
Yok aslında bir amacımız da,
Belli değil ne yaptığımız,
Dolayısıyla yokuz aslında ve düşünmüyoruz.

Boş zamanımız nasıl da çok,
Yok müdahale edecek kimsemiz,
Kahvehanedeyiz biz, yayalım hadi taşları,
Ne tür aktörleriz biz bu sahnede,
Tüketicisiyiz hayatın,
İzlerken televizyonu.

Düşünüyorum öyleyse varım,
Ne anlama geliyor bu?
Bir çabadır düşünmek,
Düşünürsen bulursun.

Amaç için değil,
Yemek için yaşamak.
Hedefin, yaşamaya yetecek kadar,
Yemek olduğunu bilin.

Bağlandı hücrelerine beynimin,
Bir örümcek,
Girdi bir hain,
Hayatımızın evrelerine.

O kadar heyecanlıyız ki,
Dayanamıyoruz maçın,
On beş dakikalık,
Devre arasına.

Uyanalım hadi bu uykudan,
Aklımız başımıza gelsin,
Ateşle delersek eğer,
Etrafımızı saran bu ağı.

Keldik aslında doğuştan,
Ama bu bizim hatamız değil,
Bir şeyler yapmamız gerekiyor,
Çok hızlı bir şekilde.

Ne suçlu bulmamalıyız,
Ne de suç aramamalıyız,
İlgilenmeliyiz bir şeylerle.

Yaşlıdır vücudumuz da,
Yaşımız kadar,
Uyanalım uykudan,
Çimdikleyelim kendimizi.

Bu karanlık zamanlar,
Yeter artık,
Yorulduk her şeyden,
O kadar keyif aldık ki.

Yok ettik kendi ellerimizle,
Güzel olan her şeyi,
Parçaladık bedenlerimizi,
Korkuttuk ruhlarımızı.

Yıllardır beklediğimiz günler bizim,
Bekledim o günleri hep,
Şahittir yara izim.

Yazmadık suya biz, dalgalandırdık,
Bazen tiz bazen bas,
Bir ses gibiydik.