Bir Sensizlik Anı...

Gün batar,
Karanlık kokar odamın içi...
Ellerim tutuşur,yüreğim sıkışır,
Sensizlik gelir öfkeme karışır,
Duymazsın...

Sana yazdığım mektuplar gelir aklıma,
Okurken ağladını düşünürüm,
Ağlarken canının yandığını,
Ama dayandığını...
Bütün alem bilir seni andığımı,
Anmazsın...

Eski acılarımdan eser yoktur,
Silinip gitmiştir yüzümde ki pervasızlık,
Kirpiklerimde oynaşıp duran bir kararsızlık,
Bölük pörçük eder seni sevmelerimi,
Saçım sakalımda uzayıp gider tutarsızlık,
Yine de tanır beni bütün dilenciler,
Bütün sokak çocukları,yan kesiciler,
Sen..Tanımazsın...

Sevmenin suyu,buz tutmuştur yüreğimde,
Üşümüşlüğümün tek açıklaması bu dur,
Ve bir zamandır parmaklarımda ki titrekliğin..
Ve hatta utangaçlığımın delikanlıca.....
Buz tutmuştur yüreğimde gülümseyişin,
Donakalmıştır hayatımda ki tüm sevişmeler,
Kavgalar,kargaşalar,özleyişler..
Oysa yanmaktadır yaşadığım şehir,
Yaşadığım sokak,baktığım seyir,
Sen,Yanmazsın....

Acılarımın rengi değişmiştir artık,
Ne sevmeye cesareti vardır yüreğimin seni,
Ne kıskanmaya...
Benim olmayışından değil bir şeylerin,
Benim kalmayışından olsa gerek,
Bu can acısı,yürek sancısı...
En güzel sözlerimin mümessili olursun bazen,
Kayda geçmemiş bir hayatın satır arası,
Okur da aşkın onca yüz karası,
Sen...Okumazsın....

Yeni bir şey yok buralarda,
Her şey bırakmadığın gibi,
Her şey bakmadığın gibi yerli yerinde..
Bir tek,sevmenin suyu buz tutmuş yüreğimde,
Donakalmış gülümseyişin,
Aşk kuyusunun,çok...
Çok derininde........