Ölüm 2 Şiiri - Ali Gaffar Bilican

Bir sabah, ömrümde hiç duymadığım kadar tatlı bir kuş cıvıltısıyla uyanacağım.
İlk defa iştahla oturacağım kahvaltıya.
Bahçedeki çınar ağaçlarının gölgesinde uzanacağım.
Düşman olacağım, aşık olduğum karartıya.

Bir sabah, annem öperek uyandıracak beni,
Umutla bakacağım, bakıpta göremediğim ne varsa.
İlk defa hiç merak etmeyeceğim, dışardaki gürültünün sebebini.
Ürpereceğim, çünkü başım belaya girer ne zaman bedenimi düşlerim sarsa.

İlk aşık olduğum kızı hatırlayacağım.
Bir türlü konuşmaya cesaret edemediğim,
Belki gözlerine bakıp ardından sarılacağım.
Doğru yapmaya çalışacağım, ne varsa düzeltemediğim.

Arkadaşlarımı görüp helallik isterim belki.
Topumu patlatıp kaçan ehmoyu bile affederim.
Bir içten gülüşe ne verilmez ki ?
Sokakta gülen her çocuğa şeker verip gülerim.

En sevdiğim şarkıları açıp, eşlik etmekten hep utandım.
Ahmet kaya dinleyince aşık oldum,
Radyo da Neşet Ertaş "Cahildim dünyanın rengine kandım."
Bağırarak okuyacağım türküleri, sessiz kalmaktan yoruldum.

Sevdiğim yemekleri yapmasını isteyeceğim annemden,
Belki de ilk defa sigara içeceğim meraktan.
Cesurca şiir yazacağım, hiç çekinmeden.
Ütopyamı kuracağım, Sermayesi; düşlerimi sataraktan.

Bir sabah uyandığımda, özlediğim herkes yanımda olacak.
Bayram mı desem düğün mü, herkes aynı giyinmiş.
Beni annem çığlıklarla uyandıracak !
o sabah uyandığımda öğreneceğim;
Bunun adı ölümmüş...