Bir Önceki Hayatımızda

Biz ki, ayrı kıtalarda doğmuş iki yabancıydık
Ben bir denizdim, tuzum, unutulmuş yaralara doğan sabah gibi…
Sen bir buluttun, göğün terk edilmiş mavisi…
Dünyanın ağırlığı omuzlarımızda,
Ama içimizde hep "bir şey eksik" diyen
Bir çocuk ağladı suskunluğumuzun tercümanı.

Ben, kumların üzerine yazdığım şiirlerde
Kayıp bir mısra arıyordum "Lâl" diye imzalanmış,
Sen, şehirlerin gürültüsünde
Susmuş bir ezgiyi dinliyordun…
Rüzgâr, kulaklarımıza bir isim fısıldadı tanıdık ve suskun.

Zaman, bizi çatallı dilinde gezdirdi
Benim dalgalarım, bir çölün kumunu okşarken,
Senin bulutun, bir dağın zirvesinde donmuştu.
Hiçbirimiz bilmiyorduk ki,
Aradığımız şey, birbirimizin nabzında saklı
Bir kalbin diğerine attığı

Ta ki bir gün,
Benim denizim, “yağmur ol” dedi bana bir gece
Ve ben senin toprağıma yağdım
Islak toprağa gömdük kırgınlıkları,
İşte o an, iki yabancı dil tek sözcükte birleşti
"Şimdi."

Ve o ‘şimdi’den büyüyen zamanla,
Hiç ayrılmamışız gibi yaşıyoruz aşkı
Ellerimizde aynı kahvenin buharında kaybolan duman,
Gözlerimizde aynı sabahın ışığı sonsuz bir "merhaba"…
"Keşke daha erken buluşsaydık" demiyoruz,
Çünkü biliyoruz:
Her buluşma, kayıp parçaların sessizce tamamlanışıdır.

Gece olduğunda,
Benim tuzum dudaklarındaki şarkı,
Senin yağmurun saçlarımda bir inci…
Bir önceki hayatımız, denize düşen yıldız olsun
Biz, iki kaderin ıslak bir öpüşte buluştuğu yer.