Maktulenin Matemi Şiiri - Esma Bayar

Cesedim hâlâ arıyor ruhunun âlemini,
O âlem ki boşa çıkarıyor âlimin kalemini.
Ceketim ağır geliyor omuzlarıma,
O ceket ki ağlatıyor her gece bu şehrin emirini.

Ellerim diyorum ellerim toz, toprak, kum...
Zehr-i mâr ile kirlenmiş gümüşi kuyum!
Başım kesilmiş, aşım eksilmiş, atam yaşlanmış,
Tiryakını istemez artık kuyudaki suyum.

Esrarı batışındandır şemsin ve kamerin,
Sebebi doğduğumdandır aynamdaki kederin.
Âlemim ahlem, cesedim türâb oldu,
Âlim kalem buldu, içi harâb oldu yaldızlı defterin...

Takvimlerim şehr-i hüzünle başlıyor miâdına,
Matemim Valide-i Maktule'nin inci kolyesinde.
Kandilim yıldız, yorganım ipekten bir semâ,
Sustuklarıma şâhid değil ne eşya ne de esma!