Bir kadının Gölgesiyle Konuşması

Bir Kadının Gölgesiyle Konuşması

Gölge
sen benim kendime bıraktığım son mektupsun
Ne yırtabildim
ne yakabildim
ne de bir başkasına okuyabildim

Biliyor musun
bir kadın içinden sustuğu her cümleyi
gökyüzüne yazıyor
Ya bir yıldız oluyor gecede
ya da bir bulut olup
ağlıyor sessizce

Ben seni bir zamanlar
görmezden geldim
Çünkü her kadın
kendini bir noktada terk eder
Bazen bir adamın yokluğunda
bazen bir cümlenin içinde
bazen de bir aynanın önünde
ve sen gölgem
hep oradaydın
Ben kendimi unuttukça
sen beni ezberledin

Ne zaman gülümsesem
gözlerimde sen vardın
Ne zaman ağlasam
avuçlarımda senin izlerin

Bir kadının gölgesiyle barışması
en uzun vedasıdır kendine
Ve ben sana bugün
veda etmeye değil
yer açmaya geldim
İçimdeki karanlığa
bir ışık düşsün istedim
Çünkü artık biliyorum
Kendine sarılamayan kadın
kimseye dokunamaz

Azra Nimet Öner