Bir ırmağın asi kolları Şiiri - Nimet Öner

Bir ırmağın asi kolları

Sen bakma sitemkârlığıma
Aynı gökyüzü altında olduğumuz için şükrediyorum aslında
Bazen hasretin dayanılmaz oluyor
Sabrın sadrı yoruluyor
Ve işte o zaman elimi yüreğime dokundurup iyi ki buradasın hep burda kal diyorum sesizce

Senden bir adım ötesi gurbetken bana
Hiç kırılmadım gelmeyişine
Hiç kızmadım bekleyişime
Çünkü her halinle bende olduğuna inandırmıştım kendimi
Acı da vardı içimde sevinçte
Kırılmalarım sevinçlerimden fazla olsa bile aya baktığımda seni görüyordum her katmanında

Sonra yıldızları seyre dalarken bir buse iliştirip bir yıldızın sol köşesine sesizce bırakıyordum pencerene

İşte o zaman büyüsüne kapılıp iyi ki yüreğimde var diyecek bir avuntu buluyordum kendime

Sonra hayalin yokluyordu benliğimi önce titretiyordu ruhumu sonra her zerresinde varlığını hissediyordum işte o anda da, yüreğimde oluşuna şükrediyordum

Sonra gündüz oluyordu güneşe bakınca
Yine aklıma geliyordun dünyaya yaydığı ısıyı yüreğime de yansıtır, iste o zamanda iyi ki yüreğimde var diyordum
Kendi kendime

Seni çok özlediğim günlerde, bir dua öğrenmiştim
her avuç açtığımda, yüreğimden gidişiyle mutlu olacaksa gitsin! ama değilse ne olur onu benden alma
diye yalvarıyordum Tanrıya

Sonra bir gün bu duaya başladığım an senden bir soru geldi.’’iyi misin’’ diye.

İste o gün, ağlamaktan vaz geçtim

Her ne kadar eksilerek ve eksilterek yaşasam da, seninle çoğaldığıma inaniyordum hâlâ
Sende hayatın sunduğu güzellikleri görüyor ve daha çok yaşamak istiyordum.
Bir gün bir soru sordum kendime, kaç yıldır seviyorum diye
Asırlardır diye cevap aldım yüreğimin sesiyle
ayaklarım yerden kesildi ve senin de beni sevdiğine inandırmıştım kendimi

Her ne kadar kayıplarım kazandıklarımdan çok olsa da gassal olup içimde ölenleri yıkayıp yıkayıp yüreğimin coğrafyasında saklasam da, yine de mutluydum ve tüm bu mutluluklar sarmalında
Her sabah uyanır uyanmaz sana koşmam bu yüzdendi sebebi güne senin sesinle başlamak.
İsmime iki satır düştüğün zaman, gün benim icin başlıyordu
işte o zaman yaşadığımı anlıyor ve inanıyordum daha çok yaşayacağıma
Ve gece boyunca alamadığım nefesi sesinle almaya başlıyordum usulca
İşte o zaman kapalı olan gözlerim açılıyor ve günün ilk ışıklarına tanıklık ediyordu bakışlarım

Gece boyunca çektiğim sancı yerini bırakıyordu pembe hareli bir heyecana
Bakışlarımı alıp dalgın sulardan ekliyordum bir ırmağın asi kollarına
Ve şükrediyordum Tanrıya bir gün daha yaşamama izin verdi diye.

Sonra uzaklarda olduğunu unuturdum yüreğime
Senin gözlerinle kendime bakmayı öğrendim önce
Senin sesinle sordum yüreğimin ahvalini
Senin ellerinle dokundum gökyüzüne
Yağmur katrelerini yakaladım kirpiklerinle
Aynaya her baktığımda, gülümsedim!..
Senin mimiklerin belirdi yorgun çizgilerimde
Gecenin kara gözlerine sığınıp, kendime sarılmayı da öğrendim
Şimdilerde kutluyorum aklımdan geçişlerini
Kutlu bir bayram sevinciyle.

Nimet Öner