BiR GARiP KARDEŞLiK Şiiri - Naime Özeren

Bir sokak lambasının dibine
Toprak birikmişti dereden tepeden,
Ot tohumları da gelmişti rüzgârla bahçelerden
Altı yedi çeşit ot yetişmişti ufacık yerde.
Yurt edinmişlerdi o küçücük toprak parçasını
Yaşıyorlardı gönül gönüle, kardeşçe, sevgiyle…

Aralarındaki bir garip kardeşlikti sanki.
Ebegümeci büyük abla, yaprakları geniş,
Gani gönüllü insanlar misali.
Turp otu oylumluydu bir dantel gibi,
Yaslanmıştı onun yumuşacık, dost gönlüne…
Kalp kalbe karşı çiçeği gelinlik kız örneği
Sanki her birine koşulsuz açmıştı yüreğini.
Kenardaki gri renklisi biraz dikenli
Tıpkı sivrice dilli insanlar gibi.
Sarıçiçeklisi de çok yapışkan
Oldukça ısrarcı, sırnaşıkça biri.
Yaban otu ince uzun, grubun en genci.
Farklıydı renkleri, huyları ve şekilleri.

Ne zaman baksam otlara oradan geçerken,
Biz insanlar gelir aklıma istemeden.
Küçümseyip de “ot gibi” deriz ya bazen.
Ot bırakırlar çalışkanların sıralarına, neden?
Haksızlık ederiz otlara dostlar.
Hiç kavga etmiyorlar ki onlar.
Konuşabilselerdi lambanın dibindekiler,
Eminim şöyle derlerdi bizlere:
“Ne kış deriz ne yaz, bu daracık yerde
Geçinip gideriz bakın kardeşçe.
Neyi paylaşamazsınız anlayamadık ki,
Adem’le Havva’dan olma değil misiniz?
Sarılın kardeş gibi, sevgi ve özveriyle.
Yetmiyor mu koskoca dünya hepinize?
Bırakın savaşı kavgayı, sarılın birbirinize,
Dün bitti, yarın belli değil, yalnız bu gün var.
Kardeşçe yaşayın, işin başı düzende…”
“Peki, ama d ü z e n n e r e d e? ”

Naime Özeren - 3Nisan 08