Bir Fincan Cümle İçiyorum Hayat Tadında

Gün batımının kınasını yakınmış saçlarına
Arsız karanlıklar gölgelerinde dans ediyor.
Tebessüm kirpiklerine salıncak kurmuş
İçindeki ağlayan çocuğu susturuyor.
Mahsun ayışığı saçlarında dalga dalga
Yeleleri Everest'in tepesinde estiriyor.
Bir avuç yıldız ekilmiş diplerine
Bakışlarında prensesin tacı ışıldıyor.
Beyaz atlı düşlerinin kucağından düşürülmüş
Serçe yüreğinin kanatlarında soğuk yara.
Ardı ardına içtiği sigarasının acı alevini
Yaralarına kabuk niyetine bastırıyor.
Dumanındaki bulutlarda kuru yağmurlar
Sözlerindeki sesi boğuk ağıtları yakıyor.
Güneşin tuvalindeki hüzünlü güz,
Biraz gül, biraz kül, biraz da duman.
Fırçanın çillerindeki güneş yanığı,
Güz güllerini seviyor o da benim gibi.
Hazin oda yapmış bize hazallardan
Oysa ki bizde bahardık bir zamanlar.
Havayı kokluyor İstanbul türküsü
Titrek nefesindeki aynı nakarat.
Bir fincan mutluluğu kırk yıla pay etmiş
Ömür masasının örtüsü kırk yamalı çile...
Azim atölyesindeki şaheseri ise
Alından tene döktülen çelik elbisesi.
Dokunmadan hissettiriyor ellerindeki veri
Tırnaklarının objesindeki demir leydi.
Yürek caddelerinde, sevmeye, sevilmeye bağımlı
Gönül sokaklarının sahibi, kendi gibi sevimli serseri.
Biliyor musun serseri?
Sahil fısıldadı, o da suçsuzmuş.
Alın yol, yazılan harfler de taşıttır...
Engel olmak istemişse de kazaya
Yürüdüğün yol karşı çıkmış buna.
Engel olmak istedimse de kazaya
Yürüdüğüm yol karşı çıktı buna.
Kader işte!
Bir fincan cümle ikramımdır.