Bir Deprem Hikayesi Şiiri - Sabri Salman

Ben de çocuktum sizin gibi
Benim de annem, babam,
Benimde okulum, öğretmenlerim, kitaplarım vardı.
Okuyup, öğretmen olmak istiyordum ben de.
İyi insanlar yetiştirmek vatanıma, milletime.
Ortaokula başlayacaktım,
Sevinçliydim, heyecanlıydım
Yeni elbiseler almıştı babam 15 Ağustos’ta.
Öyle güzeldi ki onlar, gece onlarla yatmıştım
Yeni ayakkabılarımı kimse almasın diye
Dolabın altına saklamıştım.
Oysa onu çaldılar, yıkılan binamızın altına sakladılar.
Annem saçlarımı tarardı her sabah,
Babam “Bal bademim” der sarılırdı her akşam.
Benim bütün hayallerim yıkıldı o korkunç gece
Ben depremi sözlükten bilirdim,
Babamsa Erzincan’dan, Adana’dan, Dinar’dan
Yine öylesi bir akşamdı 16 Ağustos’ta
Herkes, evine, sevdiklerine gidiyordu.
Biraz durgundu ninem ,“Kötü bir şey olacak.” diyordu
Babam: “Yeni elbiselerini giy, göreyim.” dediğinde:
“Okulların açıldığı gün giyeceğim” demiştim.
Yine uykuya daldım, uyanma ümidiyle.
Oysa hiç sabah olmadı
Biliyor musunuz saçlarımı tarayan annem yok artık?
“Bal bademim” sözünü de duyamayacağım babamdan,
Ninem de çok sevdiği dedemin yanına yatamadı
Bir çukura gömmüşler onu.
Artık beni sevemeyecekler.
Sevgi ve gözyaşı bilmeyenlere kurban verdim onları.
Biliyor musunuz?
Yeni elbiselerimi bir kerecik olsun giyemedim
Yıkılan evimizin altında kaldı
Benim okulum da yok artık biliyor musunuz?
Ah! Suat öğretmenim, ne çok severdim seni.

Hastane odasında, televizyonda gördüm
Koca koca adamlar, ellerinde kelepçe
“Depremde yıkılan evleri yapanlar onlar” dedi Hemşire Abla
Neden yaptınız Amca! Birkaç parça demire,
Bir avuç çimentoya neden sattınız hayallerimi?

Oysa sizin anneniz, babanız, okulunuz, öğretmenleriniz,
Oyuncaklarınız, yeni oyuncaklarınız var.
Bense annesiz, babasız, okulsuz...

Dilerim ki, böyle felaket bir daha yaşanmasın
Böylesi acıları anlatan bir şiir de
Bir daha yazılmasın!
(Eylül 1999-Bartın)
" Yan ki üşümesin Yüreğin" adlı şiir kitabından...