Öğretmenim Şiiri - Sabri Salman

Sene 1979
Mevsim hazan
Zamanın durduğu an
Siyah önlüklü,
Masum, ürkek
Elini sıkıca tuttuğu anasıyla
Girişinde 1926 yazan
Kocaman okul binası önünde
Ben…
Küçücük bedenimde kocaman
Bilinmezler, sorular
Çocuk çocuk
Gönlümde büyüyen
Merakla beklenen
Öğretmen…
Kahverenginde bir ceket,
Tertemiz ayakkabı,
Yarısı ak, düzgün taranmış saçlar
Şaşkınlığın ifadesi
“Öğretmen bir insanmış” denilen
Öğretmen…
Akıp giden zamana
Sığdırılan dünyalar
Öğrenilen hayat…
Çok şeyi değil, her şeyi
Öğreten
Öğretmen…
Ve gönülden kopan bir yaprak
Ekim’in on sekizi
Yaşanan en acı an
Ayrılık…
Gözyaşlarında anlatılan
Yüreğe yakılan ateş
Yangınlara eş,
Sarıldıkça artan hasret
Ve gözyaşları bırakılan
Ceket
Bir kalp ki, ceketinde
Beraberce giden
Öğretmen…
Yıllarca yürekte duyulan ses:
“Toprak olmak istedim,
Atılan tohumları yeşerteyim, dedim,
İşte öğretmenim” diyen.
Aynı duayla geçen zamanlar
Ve müjdeli bir haberin ardından
Geçen dört sene…
Yıl 1995
Ağustos’un otuz biri
Yüreğe çiçek gibi takılan,
Özlenen, beklenen
Sıfatım artık
Onun gibi
Öğretmen…
(18 Eylül 1997-Çermik)
“Yan ki Üşümesin Yüreğin” adli şiir kitabımdan…