Bir Çırpıda Çırpınış

Üstünde bin yükle çıktı,
Varamadan çöktü omuzları insanın.
Hey gidi kokusu güzel keder,
Yaklaştıkça çekti içine insanı.

Eli çenesinde tünetip kaldırıma,
Kıstırdı köşede boynunu insanın.
Dediler avareliğinden dünyanın,
Değil, bu çaresizliğidir insanın.

Yaklaşıp kulağına “tahammül” dedi.
Usulca kenara itip kederleri,
Dedi hele şunlar şöyle dursun,
Kendine tahammülü yoktur insanın.

“Ve Li Rabbike Fesbir” semadan,
Yankılandı şah damarında insanın.
Teselli etti Övülmüş’ü yaradan,
Aslen dedi umumuna insanın.

Bir çırpıda okunup bitti,
Kederin kelamla vuslatı.
Kimin umrunda oluşan mısralar?
Bin çırpınışla yazdığı insanın...