Bir Çığlık Tutuşuyor Şiiri - Mert Altınk ...

Bir çığlık koptu ve tutuşmuşlardı çoktan
Yetişemezdik onlara, ki onlarda bunun farkındaydılar
Çünkü ağızlarında sigaralar, dumanlarına duman katıyorlar
Ya her şey geriye alınabilseydi?
- Hayır, sadece yangının ertesine dönerdik
Sonra yine aynı sahne ve yine aynı tutuşmuşluk
- Peki o çığlığı atan kimdi o hâlde? Bir çocuk mu? Bunlar atmış olamaz
Çünkü kendi yangınında sigaralar yakanlar, böylesine bir çığlığı atamaz
- O çığlığı atan çocuk, peki o nerede?
Aklım bütün bunların karmaşıklığı içerisindeyken
Hiç tanımadığım birisi, sağ omuzuma dokunup
"Belki de içimizdeki çocuğun, son feryatlarıdır azizim ve sonunda o da terk etti bizi, artık bütünüyle yalnızız" dedi
- Nasıl yani? Bu terk edilişlere o da mı dahildi?
"E dahildi tabii"
Başımı çevirdim ve benimle konuşan kişi
Gölgesiyle beraber yangına karıştı
Ve ben de bütün bu yakarışların içinde
Ve yangının tam ortasında, zavallı bedenim ve aciz ruhumla
Kalakaldım ve sonra düştüm dizlerimin üzerine
Alevler yükseldikçe, gökyüzü siyaha bulandıkça böylesine
İçimden kapkara denizler aktı dışarı ve bu karaya vuruş
Böylesine derinden acıttı canımı.