Ben ve Şeytanlarım Şiiri - Mert Altınkaynak

Sandalyemde yıllardır asılı duran
Bir hırkam var, bunca yıldır giymeye cesaret edemediğim
En soğuk günlerde
Ve sobamda yanacak bir şey kalmadığında bile
Ne olursa olsun yine de giymedim
Raflarımdaki bütün kitaplar, sırf bu yüzden tükendi
Sayfalar ateş de erirken
Gözlerime yansıyıp, bana öylece veda ettiler
Meğerse ben öyle sanmışım
Daha sonradan anladım ki
Hiçbir yere gitmemişler
Kelimeler ve o kitaplardaki karakterler
Zihnimde yaşamaya ve benimle konuşmaya devam ettiler
Aşağıladır beni, alay ettiler, hiç sevmediler
Yalnızlığımdan tiksindiler
Çayımı her yudumladığımda
Penceremin önündeki ölmüş çiçekleri inatla sularken
Ben onları tekrar yaşatma umudundayken
“Çok zavallısın sen” dediler
Onlar bu evin sıcaklığından doğan şeytanlar
İşte hep bu yüzdendir sonrasında
Bu evdeki soğukluğun nedeni
Tabii biraz da, havasına karışmıştır ölümün nefesi
En küçük sevgi kırıntısına bile tahammülü yok bunların
Hepsi bütün gücüyle, hemen bir fırtına koparır
Bundan dolayı, hırkamı giymem yıllardır
Çünkü o zaman daha sıkı sarar bedenimi, bu şeytansı sıcaklık
Korkarım, hem de çok korkarım işte
Bundan utanmalı mıyım?
Mesela yorganımın altına girip
Başka diyarlara gittiğim vakitlerde
Biraz olsun geçer her şey
Hiçbir şeyler bulamaz beni
Hatta çatlamaz her adımım da
Üstüne bastığım köprünün zemini
Bu sefer kafama düşmez
Gökyüzünden iki yıldız
Direk avuçlarıma iner, sakince
O yıldızlardan biri ben, biri de korkularım
Her ne kadar da üşümeye alıştıysam artık
Bazen sobamı yakarım
Çünkü içimde kalan son şeylerin
Kalbimde saklayabildiğim güzelliklerin
Kafamda canlandırabildiğim anların
Arada bir duyduğum seslerin
Buzlaşıp, kırılmasını istemiyorum hiçbirinin
Canımda, tek bir kıpırtıya bile muhtacım
O yüzden şeytanlarımla sarılırım.