Bir avuç toprak düşer Cân...

Gözden akan her damla yaş,
Arşa bir ağıt değil mi ey Cân…
Her biri, kalpten kopan bir sır gibi
Yükselir göğe — sessiz, kimsesiz, kırık…
Toprağa düşen bir yaprak kadar yalnız,
Bir ömrün yorgun nefesi gibi ağır,
Ne umut kalır ardından, ne teselli…
Sadece tükenen bir insan sesi…

Gönül susunca,
Dile gelmeyen kelamlar yetimliğini yazar boş kâğıtlara,
Mürekkebi hüzün, harfi sızı olur.
Bir sükût sarar cihanı,
Bozdağ yıkılır utancından,
Yıldızlar bile yüzünü saklar geceden,
Ay, yaralı gözlerini göğe çevirmiş sessizce.
Sanki her şey yas tutar bir anda;
Bir nefes bile fazladır o sükûta,
Bir dua bile eksiktir kalbin boşluğunda.

Bir yumruk olur göğsünün tam orta yerinde,
Bir de boğazında acı bir düğüm…
Söyleyemezsin…
Çünkü söz, artık seni değil, kaybı anlatır.
Bir ses olsan yankılanmaz,
Bir kelime olsan okunmaz,
Bir dua olsan ulaşmazsın göğe.
Ve sen, gözlerinin ardında
Bir geçmişin külleriyle yaşarsın.
Her nefesin bir boşluk,
Her adımın sessiz bir iz gibi…
Bir ömür, hatırlanmaktan çok unutulmaya yazgılıdır artık.

Sonra bir türkü olur dillerde,
Bir yarayı deşer her hecesinde,
Ve geriye — bir can kırığı kalır habersiz…
Bir mezar taşında suskun bir isim,
Bir musalla taşında yalnız bir beden…
Ne bir ses kalır, ne bir iz,
Sadece toprağın soğuk kucağında bir beden,
Ve duaların arasında kaybolan bir anı.
Ruhun göğe karışırken,
Bir çocuk sesi gibi ince bir hatıra kalır,
Bir çiçek açar gözyaşlarından,
Kokusu bile hüzün taşır rüzgarsız gecelere.

Bir avuç toprakta —
Bir ömrün sessiz vedası…
Ve o toprak,
Tüm kelimeleri yutar,
Tüm hayalleri saklar derininde,
Bir sır gibi, bir dua gibi…Bir Cân gibi...
Bir gün sen de karışırsın toprağa,
Yüzündeki çizgiler unutulur,
Adın sessizce silinir dudaklardan,
Ve gökyüzü bir daha aynı maviliğe bürünmez.
Belki bir el dokunur mezarına,
Belki bir göz, “rahmet”le dolu bakar sana,
Ama sen artık zamandan azadesin,
Artık dünya seni anmaz,
Toprak seni bağrına basar sadece…

Ve artık, her damla yaş bir sır değildir sadece,
Her hüzün bir ağıttır,
Her dua bir vedadır,
Ve her ağıt, toprağa düşen bir nefes…
Bir avuç toprakta —
Bütün ömrün sessizliğe kavuşur.
Ne kalır geriye insandan?
Bir iz, bir isim, bir nefes belki,
Ama sonunda hepsi,
Bir avuç toprağa sığar —
Ve toprağın sessizliğinde yankısız bir huzur olur.

@dsız..
Suskun Cân
28 Ekim salı 2025
22:17