Bir Akşam Üşüttük Şiiri - Vildan Altunbaş

Şairi durduranda neydi,
Neydi bu gönlü taşlaştıran,
Bu hayata küstüren,
Neydi seni bana yeniden fark ettiren.

Işık yoktu odamda
Yalnız kalemimin ışığı,parlıyor,
Rengarenk düşüyorsun elime,
Ben seni yazdıkça

Gidemiyorum ötelere,
Kaldım,yapıştım olduğum yere,
Geri dönsem,gelecek yok sayılacak,
İlerledikçe benden tek parça bile kalmayacak.

Canımız yanıyor,
Gözler iğne kutusu,
Elini at rastgele,yanıyor ellerim,
Gönlüm yanıyor,ellerimin ki ne.

Duy sesimi gel geriye,
Bataklıkta takıldım,
Kendi halimce çıkamıyorum yüzeye,
Çekip alan yok! ,kimse farketmiyor beni,bir mum gibi eridiğimi.

Akşam üşütür insanları,
Üşütür bu havalar,
Akılları serin,
Kafası serin insanları.

Üşüttük bizde şu dert düğümünü,
Boğazımıza geçirince,
Senin kide! Dert mi? derdinden çiçek açanda var,
Derdim kuruttu içimi,derdim! kendimce.

15.05.2004 Yazan:Vildan Demirci Altunbaş

...her an her şeyi düşünüp üzülmekten ölebilirdim...