Bir Aile Şiiri - Halil İbrahim Gemici

Hava yağmurluydu, yolda kimsecikler yoktu.
Bir çocuk, okuldan geliyor sanki,
Şimşekten korktu.
Yerde bir metreye yakın bir çamur,
Her yerden su damlıyor.
Küçük olmasa da bir çocuk,
Titriyor.
Gözlerinde bir parıltı,
Bugün cuma,
Karnı acıkmış belli,
Çamura bata çıka geliyor.
Üstü başı ıslanmış, saçlarından
Sular damlıyor.
Nihayet az ötedeki evine varıyor.
Bu bir kiracı çocuğu,
Sırtında çanta, zile basıyor,
Kapı açılıyor ve o yorgunlukla
Beş kat çıkıyor, nefes nefese.

Evin kapısını çalıyor, kapı açılıyor,
İçeriden bir pis koku...
Aman Allah'ım,
Nasıl da bir koku...

Çantasını bırakıyor, karşısında annesini görüyor,
Üstü başı dağınık, saçları
Yarı yarı beyazlamış bir kadın,
Elinde el bezi var, parmakları kalın,
Çocuğu görünce yüzünü buruşturuyor:
-Üstünü başını değiştir!
-Değiştiricez, ne bağırıyosun?
-Canımı sıkma...
-Yoksa?
-Kırarım kafanı.

Çocuk üstünü değiştirip yan odaya göz atıyor,
Küçük kardeşi,
Mışıl mışıl uyuyor.

Sonra mutfağa yöneliyor:
-Yemekte ne var anne?
-Zıkkımın kökü var.
-Adam gibi soru sordum.
-Cevabını aldın işte,
Şu çorbayla idare et.
-Ekmek yok mu?
-Yok, ekmek filan.
-Para ver alıyım.
-Para var mı?
-Ne biliyim?
-Sende yok mu?
-Yok.
-Baban maaşı alamadı oğlum,
Bugünlük idare et.
-Tamam bari,
Ne zaman güzel yemek yaptın ki?
-Gözüne dizine dursun nankör,
Niye öyle diyosun?
-Derim işte, çünkü yemek yapmıyosun.

O an kapı çaldı,
Evin reisi geldi:
-Selamun aleyküm.
-...
-Ne o, selam da mı almazsın?
-Otur, baba.
-Bu ananın nesi var?
Yine havalarda hıyar.
-Düzgün konuş.
-Sen de selamımızı al bari.
Seninle evlendiğim güne lanet olsun.
Pis karı.
-Paradan haber ver sen,
Bırak selamı sabahı.
-Pazartesi alacaz işte.
-İnşallah, görücez bakalım.
-Ne ima ediyon?
-Ne ima edeyim be?
-Bana bak kadın,
Yemin ederim öldürürüm seni,
Bana hareket yapma.
Senin ben... Neyse,
Oğlum nasılsın?
-İyi değilim babam.
-Hayırdır?
-Spor parası istiyo öğretmen.
-Niye?
-Top alıcaklarmış okula.
-Hiç işim olmaz valla.
-Ama baba,
Vermezsek beden düşük gelcekmiş.
-Gelirse gelsin,
Diğerleri çok mu iyi, gavat?
-Değil ama...
-Daha ne?

Çorbalar bitti, ağlama sesi duyuldu.
-Baksana şuna çocuk,
Niye ağlıyo bu yine?
-Ben bakıyım uyanmıştır.
Bu arada bugün ev sahibi geldi,
Kirayı istiyo.
-Başlatma ulan ev sahibinden.
Biz yiycek yemeği zor buluyoz,
İki gün beklesin ibne.
Sen git şu çocuğa bak.

Evin hanımı ağlayan çocuğu alır,
Mutfağa gelir.

-Niye getirdin bunu karı?
-Yemek yesin azcık.
-Yau, götür şunu vurucam şimdi,
Ağlayıp zırlıyo,
Tepem atıyo.
Gazı mı vardır nedir?

Bebek ağlamayı kesti,
Yüzler birazcık güldü.

-Baba hiç mi paran yok?
-Neye lazım?
-Yarın arkadaşla gezicektik.
-Ulan başlatma arkadaşına,
Bizim burda kıçımız donuyo,
Adam utanmadan para istiyo.
Yok para filan,
Bu soğukta nereyi gezcen?
-...
-Cevap veremessin tabi, hıyar!

O anda birden ışıklar da kesildi,
Evin reisi isyan etti:
-Ulan ne biçim iş bu, bir yağmur yağıyor,
Hemen de elektrik gidiyor.
Olacak iş değil yau!
-Gelir şimdi baba.
-Bok gelir.
Sabah olmadan önce gelirse,
Şerefsizim, namerdim.
-Tüh ya, tam da ders yapıcaktım.
-Dümene yatma hıyar.
-Valla diyom baba.
-Yav he he...
-Neyse içeri geçelim bey,
-Hadi geçelim.
-Ben de şu çocuğu yatırıyim.

Evin hanımı bebeği yatırdı,
Bebek değil, sanki katırdı.
Yatar yatmaz uykuya daldı bebek,
Annesi de içeri gitti,
Bir de eline mum aldı.
Mumu, içeri masanın üstüne koydu.

Çocuk konuşmaya başladı:
-Napıcaz bu gece baba?
-Elinin körünü yapacaz.
Oturup yatacaz işte,
Daha iyi hem, elektrik de
Yakmamış oluruz.
Saat yedi buçuk, daha da erken gerçi,
Neyse,
Yatarız birazdan.
-Bu saatte yatılır mı baba?
-Ben sabah dörtte işe gidicem,
Senin gibi yatmıycam oğlum.
-Sen yatarsın, ben biraz daha
Otururum o zaman.
Dışarıyı seyrederim.
-Seyret seyret,
Dışarda manzara var ya (!)
Betonları seyret, serserileri seyret.
Biraz daha oturdu ev halkı,
Sonra evin reisi ayaklandı:
-Hadi ben gidiyorum, iyi geceler size,
Çocuk uyuyo,
Siz de kalkın yatın.

Bu sözden sonra,
Kadın da kalktı yattı.
Yalnız kalıp sıkılan çocuk da,
Kanepede uyuyakaldı.