Bir Adam Vardı Şiiri - Yusuf Çatal

Bir adam vardı bir adam
Gözleriyle ağlamayan
Mahmur bakışlı çok konuşmayan
Bir adam vardı bir adam
Maşukuydu papatya
Bir toprak vardı, kuraktı, Çiçek açmadı

Bir bahar vardı nevbahar, Doğmadı güneş
Bir saka kuşu, Ne zarif türküleri vardı
Kimse duymadı

Bir adam vardı bir adam, Benzi soluk
Dediler hikâyeleri vardı
Hiç anlatamadı
Bir yıldız vardı semada, Söndü ışığı
Yıldızsız bir ayazda, Destursuz bir rüzgâr esti
Bir yaprak vardı bir yaprak, koptu dalından
Bir yağmur yağdı, kayboldu

Bir adam vardı bir adam, koyu demliydi gözleri
Bir düş gördü söndü feri
Bir rüya vardı ki bittiğinde başladı
Bir ezan vardı bir ezan
Bir de namaz müteakiben
Bir mezar vardı, yarenini kucakladı
Bir güneş açtı bir güneş, papatyalar gülümsedi
Örttü kabri yorgan gibi

Yıllar vardı ne yıllar, onlarcası tükendi
Bir adam vardı bir adam
Sanki hiç yaşamadı
Bir meczup tellal oldu, birkaç söz sayıkladı
Bir şiir vardı bu şiir ahali hatırladı
‘Bir adam vardı bir adam
Gözleriyle ağlamayan’