Ben Öldüğümde... Şiiri - Yusuf Çatal

Biliyorum ben öldüğümde
Susacak şehrinin minareleri
Belki ülken bile duymayacak bu kıymetsiz salayı
Veda mı ciddiye alan birkaç hıçkırık kokacak burnuma
Biliyorum hiçbiri sen olmayacaksın
Yağmurluysa hava şehrinde
Sokaktaysa canlı cesedin
Sıcak bir yağmur damlası süzülecek buruşmuş yanağından
Ve ben bana ağladın diye sevineceğim
Gözyaşı bile yokken

Biliyorum ben öldüğümde
Bağrına batırılmış bir kederle açmayacaksın gözlerini
Ya da hayra yoracaksın sinendeki tuhaf acıyı
Doğacak yine güneş bana inat
Kalbine huzur getiren güneşin
Kabrime ışık getiremediğini bilmeyeceksin bile
Biliyorum balkonunu mesken tutmayacak kuşlarım
Açacak yine sana veremediğim çiçekler
Ve bitecek bir gün daha her gün gibi
Gününün sonu ömrümün sonu olacak
Bunu bile bilmeyeceksin, üzülmeyeceğim
Ama serin döşeğinde
Yumarken gözlerini
Hatırlayıp da sesimin rengini ve donup da bir an
Acı bir iç çekişle kapanmayacak ya
O bakmaya kıyamadığım gözler
İşte o zaman ıslanacak toprağım
Ağlayabilirse ölüler…