Gördüm Şiiri - Yusuf Çatal

Uzun değil hikâyem, derin birazcık
Ne en ağırı, ne en hafifi
Kendimce acılarım var, un ufak eden yüreğimi
Kendimce yalnızlıklarım
Sırlarım, kalabalığa yansıttıklarım
Neler duydum bu hikâyede kendince kıymetli
Neler öğrendim bilseniz…
Ama gördüm en çok, tüm diğerlerinden ziyade, gördüm
Her şeyi değil ama çok şey gördüm
Devrilmiş çınarlar gördüm ve dimdik fidanlar
Çınar olup devrilmekten korkan boynu bükükler gördüm
Ne cesetler gördüm yaşıyor sandığım
Nice yaşayanlar bozuk paraya değmeyen
Işıkları da gördüm ışıklıları da
Terazimi aciz bırakan değerliler gördüm
Neden bilmem daha çok gördüm diğerlerini
Terazimin dengesini bozamayanları

Gördüm…
Bir hayata sığmayacak hayatları gördüm
Toplasan bir hayat etmeyen on hayat gördüm
Çöle düşse semayı koklayan çiçekleri
Ve gölde yakınanları
Çok kilitli kapı gördüm ben
Kilitli gözler, kilitli kulaklar, mühürlü dudaklar
Unutmayı da gördüm ben
Güldüklerimi unuttum ve ağladıklarımı
Gülmelerde çok kez unuttu beni

Gördüm…
Güneşler gördüm, güneşliler gördüm
Bana esmeyen rüzgârlar, ıslatmayan yağmurlar gördüm
Dostlarda gördüm ama
Dostum diyenler gördüm daha çok
Yalancılar ya da bilmeyenler
Konuşmayan yaverler
Susmayan düşmanlar gördüm
Hapis görmedim ben ama mahpus gördüm
Hapislere bedel bin kâbus gördüm
Viraneler gördüm yolumun kenarlarında
Divanelerde gördüm gözlerim yettiğince

Gördüm…
Konuşan şehirler gördüm kendi dilinde
Başkasının dilinde susanları da gördüm
İnsanları gördüm ve diğer insanları
Farkları gördüm
Ne yürekler gördüm çırpınan kördüğümde
Ayrılıklarımı gördüm her ayrılık gördüğümde
Başlangıçları, bitişleri, vedaları gördüm
Bunca şeyi nasıl gördüm bu kısacık ömrümde?
Bazen yolumu göremedim ve önümü de
Ölmedim ama ölümü de gördüm
Her şeyi görmedim herkesi de
Herkesle aynı şeyi gördüm bende
Gördüğünü bilmeyenlerin yanında
Ben sadece gördüğümü gördüm…