Bin Yıllık Özlem Şiiri - Almira Almira

Derme çatma kuş yuvaları sahipsiz,
Bin yıldır göçen olmamış buralara.
Ağaç diplerinde gözleri uzaklara dikili,
Sırtıları sert ve tırtıklı gövdelere yaslı,
İçi doldurulmuş keçiler.
Her biri hala uyandırılmayı umuyor.

Rüzgarın dilinde efkarlı bir ıslık,
Gözleri kapalı, nereye estiğinden bir haber.
Dur durak bilmez sarsıntılar yorgun,
Bin yıldır soluksuz denizler,
Çırpınıyor gözleri geriye kaymış çocuklar.
Her biri Hala büyümeyi düşlüyor.

Bin yıllık yas sırasını savmış, huzurlu.
Hasretse boynunu yatırmış idam sehpasına,
Bin yıl daha vurulmayı bekleyecek.
Bitmeyecek bir döngüden herkes nasibini almış.
Marifet ki, bir bin yıl daha sürecek.
Her dem yeniden solunmak için sıraya giriyor.
Her biri hala hatırlanmayı diliyor.

Koca çınarlar baş aşağı duruyor,
İnatla sararmış yaprakları
Direniyor vedaya.
Yeni bir doğum için ölmeyi olabildiğine erteliyorlar.
Bu Özlem içinde yeni bir hayat var edilmemeli biliyorlar.

Bin yıllık yasın, bin yıllık özlemi kök salıyor,
Kapı ve bacası harabeye kurban edilmiş yüreğime.
Kırk Ah kesmiyor tüketmek için içimdeki boşluğu,
Bin yıllık bir soluk alıp
Telaşsız bırakıyorum Kırkların ahına,
Titriyor kırkı birden çelimsiz çıranın alevi altında.